Αυτές τις μέρες οι συζητήσεις της νέας απολιτίκ (κατά κύριο λόγο) γενιάς, παίρνουν μία πολιτική διάσταση ακόμα και σε ασυνείδητο επίπεδο. Συσσωρευμένη απαισιοδοξία, νεύρα, θυμός..για τα λάθη που δεν έκανε αλλά θα πληρώσει. Θυμός και απογοήτευση για το μέλλον που περιμένει αυτή τη γενιά ή μήπως για το μέλλον που δεν την περιμένει? Για να μην παρεξηγηθώ μιλάω κυρίως για τους νέους από 18 μέχρι τα 27-28 ετών. Καλώς ή κακώς με αυτούς έχω επαφή.
Δεν είναι βέβαια, ότι οι νέοι αυτοί έχασαν το κέφι και την αισιοδοξία τους από την μία στιγμή στην άλλη. Τα επίπεδα αισιοδοξίας ήταν ήδη χαμηλά...Τα νέα μέτρα απλά οδήγησαν τους δείκτες στο να αποκτήσουν αρνητικό πρόσημο. Και δεν είναι βέβαια μόνο τα νέα μέτρα...είναι η γενική εικόνα της πολιτικής κατάστασης της χώρας τα τελευταία χρόνια. Μία καθοδική πορεία που μοιάζει να μην έχει τέλος (και πολιτική απόχρωση).
Όχι, δεν γράφω αυτό το κείμενο για να κάνω την αγιογραφία αυτής της γενιάς. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Βλέπω νέους ανθρώπους που λένε πολλά και τις περισσότερες φορές σωστά, με ορθή σκέψη και επιχειρηματολογία, αλλά την ώρα της κρίσης παίρνουν το εντεώς αντίθετο μονοπάτι. Είναι τραγικό αλλά και λογικό. Πώς μπορείς να ζητάς από έναν νέο που μεγάλωσε μέσα στο βόλεμα και τη διαφθορά, να κάνει το αντίθετο?Το βόλεμα πάνω από όλα! Κραυγάζουν όλοι τους για την πελατειοκρατία, για τη διαφθορά, για τις μίζες, για το λάδωμα και τα "μέσα", τα "κονέ" και τελικά....όλοι τους ψάχνουν για "κονέ", βρίσκουν δουλειές, μεταπτυχιακά, κάνουν μεταγραφές από τη μία σχολή στην άλλη για πλάκα και it goes on and on...
Θα μου πείτε πώς αλλιώς να επιβιώσεις στη ζούγκλα?Και θα σας απαντήσω και πώς θα σταματήσουμε (κάποτε...αν ποτέ...) να ζούμε σαν ζώα?Γιατί στην πράξη, ανεξαρτήτως αν ζούμε στα πάνω ή στα κάτω ή και στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, σαν ζώα ζούμε όταν στο γιατρό πας μόνο με φακελάκι (και από συνήθεια του το δίνεις πριν καν σου το ζητήσει), όταν ακούς χωρίς να αντιδράς ότι ο φίλος σου μπήκε με μέσο σε δουλειά για την οποία προφανώς δεν είχε τα προσόντα (ή και να τα έχει άλλοι δίνουν σαν τους χαζούς εξετάσεις ξανά και ξανά), όταν για να κάνεις ακόμα και την πιο απλή δουλειά στο δημόσιο (όταν δεν έχεις κονέ) αναγκάζεσαι να λαδώσεις κλπ κλπ...
Ο ένας τρώει τον άλλον, ο ένας κατηγορεί, μισεί, ζηλεύει τον άλλον. Και οι νέοι, όπως οι γονείς τους αυτό κάνουν..."Γιατί από εσάς έκοψαν 3 και από εμάς 5?"."Γιατί εσένα σε πήραν στη δουελειά και εμένα όχι?" (Στην πραγματικότητα πρόκειται για διαγωνισμό καλύτερου-ισχυρότερου μέσου). Πλέον αυτός που δεν έχει μέσο, δεν μιλάει...Νιώθει παρακατιανός, χαζός, ανόητος, αφελής..."Πού πας στον πόλεμο χώρίς τα όπλα?"(Σκέφτεται...)
Κάπως έτσι έχει η κατάσταση για την συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς αυτής. Σιχαίνεται αυτή τη κατάσταση αλλά από την άλλη νιώθοντας ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ψάχνει να βρει όποιο μέσο βρεθεί μπροστά της για να επιβιώσει. Δεν την δικαιολογώ. Το επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ. Μπερδεμένους και βολεμένους μέσα στο μπέρδεμά τους τους βλέπω όλους αυτούς. Και ξέρω από πρώτο χέρι ότι οι γονείς τους, τους έκαναν όλους να πιστεύουν (μάλλον με καλά κίνητρα και αυτοί οι κακόμοιροι γονείς-φοβισμένοι τις περισσότερες φορές) ότι αλλιώς δεν επιβιώνεις στη χώρα αυτή.
Σε αυτόν τον ωκεανό φοβισμένων ψυχών, υπάρχουν και μερικοί αφελείς (ή αισιόδοξοι...) που πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν να περάσουν αυτό το λούκι ατσαλάκωτοι και με το σταυρό στο χέρι, υπάρχουν όμως και κάποιοι (αρκετοί θα έλεγα), που λένε:"Πάμε να φύγουμε όσο προλαβαίνουμε!!!". Αυτοί καταλαβαίνουν πως η Ελλάδα δεν έχει ιδέα από πολιτικό πρόγραμμα και σχεδιασμό. Καταλαβαίνουν ότι δεν γίνεται να συνεχίσουμε αιωνίως να βολευόμαστε όπως-όπως και πως σαφώς δεν γίνεται οι 1.000.000 δημόσιοι υπάλληλοι να γίνουν 2 ή και 3.000.000, γιατί όλοι οι υπόλοιποι με τα "μέσα", τα "έξω" και τα κονέ αυτό οραματίζονται παρέα με τους γονείς τους και όλο το καλά δικτυωμένο σόι.
Φοβάμαι πως μέσα σε αυτό το χάλι, την απαισιοδοξία και τον πανικό, για μία ακόμα φορά οι πιο άξιοι της δικής μου γενιάς θα φύγουν εκτός Ελλάδος. Και δεν τους-μας αδικώ.Εδώ τι να κάνουμε?Ποια επιλογή είναι η καλύτερη?Να "δικτυωθούμε" και εμείς?Ή μήπως να περιμένουμε για ένα θαύμα, που για τους περισσότερους δεν θα έρθει ποτέ?
Συζητώντας σήμερα στη σχολή για τα νέα μέτρα, ένα συμπέρασμα βγάλαμε. Η αγορά θα παραλύσει, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πληρώσουν τη νύφη (και φυσικά οι μίζες-λαδώματα θα γίνουν μεγαλύτερες-αφού δεν θα τα βγάζουν πέρα) και οι επιχειρηματίες, γιατροί, δικηγόροι κλπ θα συνεχίσουν ανενόχλητοι να πλουτίζουν χωρίς να κόβουν αποδείξεις, φοροδιαφεύγωντας κλπ κλπ. Η παιδεία και η υγεία θα πάνε ακόμα πιο πολύ κατά διαόλου αφού από εκεί τολμάνε να κόψουν,ενώ στους πολεμικούς εξοπλισμούς χέρι δεν βάζουν ποτέ...Και μέσα σε αυτό το χάλι ποιος νέος θέλει και μπορεί να ξεκινήσει τη ζωή του αν δεν θέλει να βουτηχτεί στα σκατά?
Οι περισσότεροι συμφωνήσαμε ότι είμαστε πολλοί τυχεροί που φέτος τελειώνουμε τις σπουδές μας και αν όλα πάνε καλά του χρόνου τέτοιο καιρό θα είμαστε στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές κάποιοι ίσως και για διδακτορικά. Και φυσικά όλοι θα επιδιώξουν να εργαστούν εκεί. Εδώ θα επιστρέψουν μόνο οι άτυχοι. Πονάει αυτό. Ακούγεται βαρύ:"Οι άτυχοι μόνο θα επιστρέψουν στην Ελλάδα".Και είναι βαρύ και για μας, που αγαπάμε αυτή τη χώρα αλλά που αυτή δεν μας αγαπάει. Προς το παρόν δεν βρήκε κανείς άλλη λύση. Κανείς από αυτούς που δεν θέλουν να ζήσουν βουτηγμένοι στις μίζες, τα φακελάκια, τα κονέ, τα "κουμπαριά" κλπ...
Βλέπει κανείς άλλη λύση?Είμαστε πρόθυμοι να το σκεφτούμε και να το συζητήσουμε...
