Άγρυπνη στην Αθήνα.Συγγνώμη...

Επιστροφή στην Αθήνα, σημαίνει επιστροφή στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητα της Αθήνας.
Χτες το βράδυ πήγα νωρίς για ύπνο, έπρεπε να σηκωθώ νωρίς για διάβασμα (ακόμα μία εξεταστική...). Για κάποιον λόγο όμως τα μάτια μου δεν έκλειναν. Πήρα ένα βιβλίο (φυσικά όχι της σχολής!) να διαβάσω, μήπως και νυστάξω. Άδικος κόπος. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο Μορφέας φαινόταν να με έχει εγκαταλείψει οριστικά. Στην τελική δεν με ένοιαξε και πολύ. Δεν θα γινόταν και τίποτα αν το επόμενο πρωί ξεκινούσα λΊγο αργότερα το διάβασμα. Όλοι έχουμε δικαιωμα στην τεμπελια (μια στις τόσες...μη γίνει και συνήθεια).
Διάβασα, άκουσα μουσική, έγραψα τις χαζομαρούλες μου και αποφάσισα μετά από 2-3 ώρες να ξαναπροσπαθήσω να κοιμηθώ. Τότε άκουσα τις απεγνωσμένες φωνές της κοπέλας, μιας κάποιας κοπέλας που πρέπει να βρισκόταν λίγα μέτρα πιο μακριά από το σπίτι μου. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε μέσα από τα αναφιλητά και τις κραυγές της, κάτι σαν "βοήθεια", κάτι σαν "σας παρακαλώ...". Αρχικά βγήκα στο μπαλκόνι, αλλά δεν κατάφερα να δω τίποτα. Μόνο οι φωνές ακούγονταν πιο δυνατά, τρυπώντας το μυαλό και την καρδιά μου. Κι όμως κανείς άλλος δεν βγήκε στο μπαλκόνι κι είδα κάποια φώτα να ανάβουν...και σύντομα να σβήνουν και πάλι. Σαν να μην τους αφορούσε αυτό που συνέβαινε έξω από την πόρτα τους. Σαν να μην μπορούσε κανείς από αυτούς να βρίσκεται στην θέση αυτής της κοπέλας. Τελείως μηχανικά πήρα το κινητό μου και τα κλειδιά και κατέβηκα κάτω. Πλέον μπορούσα να διακρίνω μόνο κάποια κλάματα και κάποιους που έτρεχαν. Μέσα στην εκοφαντική ησυχία της νύχτας όλα ακούγονται πολύ δυνατά, πολύ καθαρά, όπως και η ανατριχιαστική αδιαφορία των συνανθρώπων, των γειτόνων μας, που είναι πολύ κακό να μην τους πεις "καλημέρα", όταν τους συναντάς στον δρόμο...και γυρνούν να σε κοιτάξουν με μισό μάτι.Όταν όμως τους χρειάζεσαι κλείνουν τις πόρτες και σε αφήνουν έρμαιο της μοίρας σου.
Η πόρτα ήταν κλειδωμένη και το διαολεμπένο το κλειδί μάγκωνε. Ίσως έφταιγαν και τα νεύρα μου, ήμουν πολύ ταραγμένη και πρέπει να τρέμανε τα χέρια μου. Όταν άνοιξα επιτέλους δεν ακουγόταν τίποτα. Τρέμοντας από φόβο έκανα το γύρω της γειτονιάς, αλλά όλα είχαν τελειώσει. Μόνο ένα γυναικείο παπούτσι συνάντησα στο δρόμο. Δεν ξέρω αν έιχε σχέση με τις φωνές, με την κοπέλα που ζητούσε βοήθεια... Αστυνομία δεν ήρθε, οπότε κανείς δεν είχε την ευαισθησία να την καλέσει (μάλλον...). Με πιάσαν τύψεις που δεν το έκανα εγώ. Ξέρω ότι θα εχω τύψεις για πολύ καιρό. Γιατί δεν πήρα τηλέφωνο στην αστυνομία και κατέβηκα κάτω? Τι θα έκανα? Τι είχα σκοπό να κάνω? Θα τα έβαζα με τους κλέφτες ή ό, τι άλλο ήταν αυτοί οι τύποι? Μάλλον είμαι τυχερή που δεν άνοιγε η πόρτα. Είμαι τόσο παρορμητική που ίσως να έκανα και αυτό ακόμα. Από το τίποτα το προτιμώ. Όλοι αυτοί όμως που έκελισαν τα μάτια τους, μαζί με τα φώτα όταν άκουσαν τις απεγνωσμένες κραυγιές της κοπέλας, νιώθουν άραγε τύψεις?
Φυσικά το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Άκουγα ξανά και ξανά την κοπέλα να φωνάζει και ευχόμουνα να μην έχει πάθει τίποτα. Φυσικά υπάρχουν τα τραύματα ης ψυχής...αλλά μπροστά στην αξία της ζωής ξεπερνιούνται.
Αν θέλω να πώ κάτι ακόμα, είναι ένα μεγάλο συγγνώμη σε αυτήν την κοπέλα, γιατί δεν έπραξα με γνώμονα τη λογική. Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να διαβάσει αυτά που γράφω. Θα' ταν κάτι παραπάνω από θαύμα, να συναντήσει αυτές τις ταπεινές γραμμές στο χάος του διαδικτύου. Όμως το νιώθω και το κάνω, ίσως και από εγωισμό. Ίσως όλα αυτά να μην είναι τίποτα παραπάνω από την αναζήτηση μίας εξιλέωση για τις τύψεις που νιώθω... Όπως και να' χει ζητώ συγγνώμη. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω.


Άγρυπνη στα σύνορα Νέου Κόσμου-Νέας Σμύρνης......