Φίλοι ή εχθροί?Υπόθεση πολιτισμού...(αδέσποτα σκυλιά κ φιλοζωική μέριμνα)

Φίλοι ή εχθροί; Υπόθεση πολιτισμού…

Απροστάτευτα ζώα, απροστάτευτοι άνθρωποι και ένας νόμος για την προστασία των αδέσποτων με αμφίβολη αποτελεσματικότητα και ισχύ

Δευτέρα 26 Μαΐου 2008, αδέσποτος σκύλος, επιτίθεται σε μαθήτρια γυμνασίου και την δαγκώνει. Τετάρτη 28 Μαΐου το περιστατικό επαναλαμβάνεται σε άλλη μαθήτρια. Ανατρέχοντας σε αρχεία του Δήμου Αλεξανδρουπόλεως, μόνο για τους μήνες Απριλίου και Μαΐου του 2008, θα βρει κανείς τουλάχιστον 4 παρόμοια περιστατικά, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι έγγραφες αιτήσεις σχολείων, που ζητούν από τον Δήμο να απομακρύνει τα αδέσποτα από τους προαύλιους χώρους τους, αλλά και από την ευρύτερη περιοχή, διότι πολύ συχνά τίθεται σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα των μαθητών.
Υπάλληλοι του Δήμου υποστηρίζουν ότι: «Ο Δήμος είναι υπεύθυνος μόνο για τα αδέσποτα. Όσον αφορά τα σκυλιά αυτά, οι υπάλληλοι του αρμόδιου τμήματος πρέπει να τα μαζεύουν, να τα στειρώνουν, να τοποθετούν ειδικό τσιπάκι στο λαιμό τους και να τα αφήνουν στο μέρος από όπου τα πήραν. Από την άλλη μεριά, αυτοί που έχουν σκυλιά (οι ιδιώτες), είναι υποχρεωμένοι βάσει νόμου να τους περνούν ειδικό τσιπάκι, το οποίο θα περιέχει τα στοιχεία τους. Επιπλέον πρέπει να τα εμβολιάζουν και να τα παρακολουθούν γενικά, προκειμένου να μην δημιουργούν προβλήματα στους κατοίκους της περιοχής».
Μέχρι στιγμής ,όλα αυτά είναι σύμφωνα και με τον Νόμο 3170 ΦΕΚ 191/Α/29.7.2003, ο οποίος ορίζει τις υποχρεώσεις των ιδιοκτητών σκύλων, τις υποχρεώσεις των κτηνιατρικών συλλόγων και τέλος τις υποχρεώσεις των Δήμων απέναντι στα αδέσποτα, τα οποία βάσει του νόμου αυτού συμπεριλαμβάνονται στην περιούσια του Δήμου στον οποίο ζούνε. Ο ίδιος όμως νόμος ορίζει ότι πέραν της προστασίας αυτής, οι Δήμοι υποχρεούνται να φιλοξενούν τα αδέσποτα σε καταφύγια ζώων συντροφιάς της περιοχής τους, καθώς και να οργανώνουν προγράμματα φιλοξενίας και υιοθεσίας, πράγμα που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει ούτε καν ως σχέδιο.






Η «ΚΙΒΩΤΟΣ» και τα αιτήματα από τον Δήμο

Το φιλοζωικό σωματείο «ΚΙΒΩΤΟΣ» , το οποίο λειτουργεί στην Αλεξανδρούπολη, επανελειμένα έχει έρθει σε επαφή με τον Δήμο, προκειμένου να μεριμνήσει για διάφορα θέματα σχετικά με τα αδέσποτα. Από τις απάνθρωπες δηλητηριάσεις αδέσποτων, προκειμένου να «καθαρίσουν» οι γειτονιές, μέχρι τα άρρωστα και πραγματικά επικίνδυνα σκυλιά που όντως θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα και την υγεία των πολιτών και κυρίως των παιδιών, ο Δήμος έχει πολλούς λόγους, για τους οποίους θα έπρεπε να δραστηριοποιηθεί και να λύσει αυτό το ευαίσθητο θέμα, που εν τέλει είναι και θέμα πολιτισμού.
Το φιλοζωικό λοιπόν σωματείο υποστηρίζει ότι η υπόθεση αυτή δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σπασμωδικά, καθώς το πρόβλημα μοιραία θα διαιωνίζεται. Τονίζει ότι η δημιουργία «καταφυγίων-γκέτο» για τους τετράποδους φίλους του ανθρώπου, απαιτεί τεράστια κονδύλια και για τον λόγο αυτό ελλοχεύει ο κίνδυνος τα μέρη αυτά να μετατραπούν τελικά σε άθλιες φυλακές, όπου η πείνα, η δίψα, οι ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, οι αρρώστιες και οι μαζικές ευθανασίες, τελικά αντί να βοηθήσουν θα εξοντώσουν τα αδέσποτα ζώα.
Έτσι η «ΚΙΒΩΤΟΣ», έχει ζητήσει από το Δήμο να πάρει 4 βασικά μέτρα, τα οποία σύμφωνα με τους ειδικούς θα δώσουν μακροπρόθεσμα μεν, αλλά οριστικά μία λύση. Ζητάει λοιπόν πρώτον, το αρμόδιο τμήμα του Δήμου να εξασφαλίζει την κλινική στείρωση, τον εμβολιασμό και την περίθαλψη των αδέσποτων. Εφόσον ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία τονίζει ότι τα ζώα πρέπει να επανατοποθετούνται στο χώρο από όπου προήλθαν. Επιπλέον θα πρέπει να δημιουργούνται κίνητρα για την στείρωση των ιδιόκτητων σκύλων και αυτό γιατί συχνά οι κάτοχοί τους, αφήνουν τα κουτάβια του κατοικιδίου τους (ή και τα ίδια τα κατοικίδια όταν τα βαρεθούνε) στους δρόμους και έτσι πολλαπλασιάζεται συνεχώς ο αριθμός των αδέσποτων. Δεύτερον, το φιλοζωικό σωματείο εστιάζει την προσοχή στην αναγκαιότητα της ηλεκτρονικής σήμανσης, καταγραφής και ταυτοποίησης, τόσο των δεσποτικών, όσο και των αδέσποτων ζώων. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που εξασφαλίζει έναν λεπτομερή έλεγχο της κατάστασης, ενώ φυσικά οι κυρώσεις για τους παραβάτες πρέπει να κατοχυρωθούν. Το τρίτο αίτημα της «Κιβωτού» από τον Δήμο, είναι να εξασφαλιστεί η δημιουργία προγραμμάτων υιοθεσίας για τα αδέσποτα και κακοποιημένα ζώα, ώστε τα σκυλιά να μην καταδικάζονται σε βάρβαρο ισόβιο εγκλεισμό και παράλληλα να ανοίγει χώρος για νέες περιπτώσεις που έχουν ανάγκη από φροντίδα και περίθαλψη. Το τέταρτο αίτημα κρίνει απαραίτητη τη δημιουργία ενός προγράμματος ενημέρωσης των πολιτών, σχετικά με το ποια θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα αδέσποτα. Το σωματείο τονίζει ότι το πρόβλημα των αδέσποτων που σε ένα ευρύτερο επίπεδο, μαστίζει όλη τη χώρα, θα λυθεί μόνο αν οι πολίτες συνειδητοποιήσουν το βαθύτερο νόημα και την αξία της υγιούς ζωοφιλίας και επιπλέον αν κατανοήσουν οι ιδιοκτήτες των κατοικίδιων ότι πρέπει να είναι υπεύθυνοι και συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Η υπόθεση των αδέσποτων πρόκειται ουσιαστικά για πρόβλημα παιδείας και πολιτισμού. Γι’ αυτό και η επιμόρφωση πάνω στον τομέα αυτόν κρίνεται απαραίτητη για μικρούς και μεγάλους.
Τέλος, το σωματείο προτείνει τη σύσταση μικρών νοσηλευτικών σταθμών, μέσα στην πόλη, όπου θα λαμβάνει χώρα η περίθαλψη, ο εμβολιασμός, η στείρωση κλπ των ζώων, ενώ παράλληλα οι σταθμοί αυτοί θα αναλαμβάνουν και την πληροφόρηση των πολιτών σχετικά με θέματα των αδέσποτων.
Αν αυτά βέβαια συνέβαιναν, δεν θα υπήρχαν τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα δηλητηριασμένων σκυλιών και επιθέσεων αγελών σε πολίτες του Δήμου. Σχολεία και καταστηματάρχες δεν θα κάνανε παράπονα συνεχώς για επιθέσεις που δέχονται από αδέσποτα ή τουλάχιστον όλα αυτά θα μειώνονταν στο ελάχιστο. Ωστόσο από τα στοιχεία προκύπτει ότι το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει και μάλιστα να αυξάνεται διαρκώς.
Μάλιστα, ενάμιση μήνα πριν τις τελευταίες επιθέσεις που δέχτηκαν κάτοικοι της πόλης από αδέσποτα, το φιλοζωικό σωματείο, είχε αποστείλει έγγραφο στον Δήμο Αλεξανδρούπολης (τέλη Μαρτίου 2008), όπου υποστήριζε ότι ουσιαστικά δεν είχε λειφθεί κανένα μέτρο, παρά τις συνεχείς πιέσεις που δεχόταν ο Δήμος τόσο από πολίτες, όσο και από το ίδιο το σωματείο. Επιπλέον τόνιζε ότι οι υπεύθυνοι, όχι απλά δεν προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και να δραστηριοποιηθούν όπως αρμόζει, αλλά δεν ήταν καν σε θέση να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του προβλήματος.



Μια ευρύτερη ματιά

Το πρόβλημα σαφώς και δεν υφίσταται μόνο στον συγκεκριμένο τον Δήμο. Γενικότερα, η Ελλάδα δεν έχει την εικόνα της πιο «φιλόζωης» χώρας στη διεθνή σκηνή. Είναι λοιπόν πρόβλημα που χαρακτηρίζει ολόκληρη τη χώρα και που πολλές φορές έχει κάνει την Ελλάδα αντικείμενο κριτικής και καταγγελιών από διάφορους διεθνείς οργανισμούς. Μάλιστα φιλοζωικές οργανώσεις (κυρίως δυτικοευρωπαϊκές) παρουσιάζουν την Ελλάδα ως χώρα ακραίου βασανισμού των αδέσποτων και έχουν προσπαθήσει πολλές φορές να μποϊκοτάρουν μέσω των ιστοσελίδων τους τον τουρισμό, λόγω πολύ σημαντικών και απάνθρωπων κρουσμάτων κακοποίησης και κακομεταχείρισης ζώων. Φυσικά το κράτος δεν αποδεικνύει την έλλειψη δραστηριοποίησης σε θέματα πολιτικής για τα ζώα μόνο απέναντι στους τετράποδους φίλους του ανθρώπου. Αρκεί να αναφερθεί ότι τουλάχιστον μέχρι πρότινος η χώρα δεν εφάρμοζε την απαγόρευση του εμπορίου προϊόντων που προέρχονται από είδη υπό εξαφάνιση, αδρανούσε στις καταγγελίες για τις παράνομες εισαγωγές προϊόντων από δέρμα σκύλου και γάτας, (κάτι που αποτελεί και εξαπάτηση του καταναλωτή) και τέλος δεν κρατούσε σταθερή θέση για την προστασία των φαλαινών, πράγμα που από τις διεθνείς επιτροπές ερμηνεύεται ως τάση που ευνοεί την άρση της φαλαινοθηρίας. Υπάρχουν βέβαια αρκετές ενστάσεις από ποικίλες κατευθύνσεις, για το εάν η στάση της χώρας έχει πράγματι αλλάξει ή αν το κράτος συνεχίζει να κωφεύει. Έτσι, είναι ευνόητο το γιατί ο «φάκελος» της Ελλάδας, είναι από τους πιο επιβαρυμένους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ζητήματα πολιτικής των ζώων.


Θετικός ή αρνητικός ο νόμος 3170/2003;


Για τον νόμο αυτό πολλά έχουν γραφεί και ακόμα πιο πολλά έχουν ειπωθεί. Οι αντιδράσεις είναι αμέτρητες τόσο από Δήμους, στους οποίους έχει ουσιαστικά πεταχτεί το μπαλάκι επίλυσης του προβλήματος από την κυβέρνηση, όσο και από φιλοζωικά σωματεία, αλλά και από απλούς πολίτες. Το πρόβλημα έγινε ακόμα πιο αισθητό κατά την περίοδο προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων, το καλοκαίρι του 2004, όταν ως δια μαγείας έπρεπε να εξαφανιστούν όλα τα αδέσποτα, τουλάχιστον από τις κεντρικές γειτονιές της Αθήνας. Και τότε το ίδιο ερώτημα έμοιαζε να απασχολεί όλους τους πολίτες: Πού κατέληξαν αυτά τα ζώα, τα οποία ξαφνικά εξαφανίστηκαν από τα συνήθη στέκια τους; Αποκορύφωμα στην υπόθεση αυτή (ή απλά κορυφή του παγόβουνου) ήταν η εξόντωση των αδέσποτων του Ζαππείου, για τα οποία παρεμπιπτόντως κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί πριν. Φυσικά, για ακόμη μία φορά οι υπεύθυνοι διαβεβαίωσαν ότι όλα έγιναν νόμιμα και ότι τα αδέσποτα βρίσκονται σε προστατευμένους χώρους. Από την άλλη ελάχιστοι φιλόζωοι φαίνονται να πείθοντα από τις διαβεβαιώσεις αυτές..
Ο νόμος λοιπόν αυτός, αρχικά μοιάζει να δίνει μία απάντηση στο ερώτημα, του τι θα απογίνουν τελικά τα αδέσποτα σε αυτήν τη χώρα. Σίγουρα αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για μία χώρα όπου πριν δεν είχε κανέναν νόμο που να μεριμνεί για τα ζώα που κυκλοφορούν στους δρόμους της επικράτειάς της και από την μία χρειάζονται προστασία και περίθαλψη, ενώ από την άλλη μπορούν να δημιουργήσουν και πληθώρα προβλημάτων στους πολίτες της.
Θετικός λοιπόν ο χαρακτηρισμός του νόμου, αλλά με πολλές ελλείψεις, οι οποίες, πρέπει να διορθωθούν.

Τα «κενά» του νόμου

Ο νόμος λοιπόν για την Ελλάδα αποτελεί μία νομοθετική τομή για τον τρόπο διαχείρισης των αδέσποτων και αυτό διότι, πάρα τις όποιες αντιδράσεις, τόλμησε να νομοθετήσει τη λύση «εμβολιασμός-στείρωση-επανατοποθέτηση». Ίσως αυτό να ακούγεται κάπως απόλυτο και σκληρό, αλλά πρέπει να λειφθεί σοβαρά υπόψη ότι η άλλη πλευρά προτείνει τον εγκλεισμό σε άσυλα και την ευθανασία.
Αν λοιπόν μέχρι στιγμής ο νόμος είναι αναποτελεσματικός, αυτό οφείλεται σύμφωνα με τους ειδικούς (μέλη φιλοζωικών σωματείων, κτηνιάτρους, υπεύθυνους τμημάτων Δήμων κλπ) σε ορισμένες ελλείψεις, οι οποίες πρέπει σύντομα να συμπληρωθούν. Πρώτον, το κράτος μετέθεσε το πρόβλημα αυτό στους Δήμους, χωρίς να μεριμνήσει για τη χρηματοδότηση των προγραμμάτων και για την πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού, προκειμένου η συγκέντρωση και η περίθαλψη των ζώων να γίνεται με κατάλληλο τρόπο. Έτσι, εξαιτίας της έλλειψης έμπειρου και κατάλληλα εκπαιδευμένου προσωπικού η περισυλλογή των ζώων γίνεται, είτε από ανειδίκευτους εργάτες, είτε από μέλη φιλοζωικών οργανώσεων, τα οποία όμως δεν επαρκούν για την διεκπεραίωση του έργου, ενώ τα καταφύγια είτε δεν υπάρχουν καθόλου, είτε υπολειτουργούν. Δεύτερον, ενώ ο νόμος παραδέχεται ότι το πρόβλημα δημιουργείται από την εγκατάλειψη των δεσποτικών (δηλ ιδιόκτητων) σκύλων, τελικά δεν κατοχυρώνει κανένα πρόστιμο για όσους ασυνείδητα τα εγκαταλείπουν. Τρίτον, ο νόμος από την μία τονίζει ότι μετά τον εμβολιασμό τους, την στείρωση και την πιθανή απαιτούμενη περίθαλψη (εάν το ζώο έχει πρόβλημα υγείας), πρέπει να επιστρέφεται στο μέρος από όπου βρέθηκε, παράλληλα υποστηρίζει ότι τα αδέσποτα δεν θα πρέπει να αφήνονται κοντά σε σχολεία, νοσοκομεία, γηροκομεία και πάρκα όπου παίζουν παιδιά. Συνεπώς, το κομμάτι αυτό του νόμου μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρακτικά αδύνατο να εφαρμοστεί. Τέταρτο «σκοτεινό» κομμάτι του νόμου αποτελεί το ότι σύμφωνα με αυτόν, αδέσποτα είναι μόνο τα σκυλιά. Για τις γάτες λοιπόν δεν θα γίνει τίποτα; Επειδή δεν γαβγίζουν και δεν δαγκώνουν δεν θα πρέπει να προστατεύονται; Και μήπως είναι λίγες οι φορές που σε κεντρικά σημεία πόλεων κείτονται σκοτωμένες γάτες στη μέση του δρόμου, χτυπημένες από αυτοκίνητα και μηχανάκια; Όσο άσχημη και ντροπιαστική είναι για μία πολιτισμένη χώρα η εικόνα πεινασμένων, διψασμένων και συχνά ετοιμοθάνατων σκυλιών μέσα στο δρόμο, άλλο τόσο θα έπρεπε να ενοχλεί τους υπεύθυνους και η εικόνα των τραυματισμένων ζώων, είτε αυτά είναι γάτες, είτε σκύλοι.


Ένα ακόμα σημαντικό σημείο που παραλείφτηκε είναι το κίνητρο που θα πρέπει να δίνεται για την υιοθεσία αδέσποτων από τα δημοτικά καταφύγια, αλλά και για τον εμβολιασμό των δεσποτικών σκύλων. Για παράδειγμα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σύμφωνα με τους ειδικούς υπάρχουν σχετικές επιδοτήσεις αλλά και κυρώσεις για όσους προβαίνουν σε παραβιάσεις, ώστε ο νόμος να γίνεται πρακτικά εφαρμόσιμος και να μην αποτελεί ένα ακόμα ευχολόγιο. Το ίδιο ισχύει και για το πρόγραμμα εκπαίδευσης και ενημέρωσης σχετικά με την υπεύθυνη ιδιοκτησία κατοικίδιων και την υγιή φιλοζωία, το οποίο προς το παρόν δεν φαίνεται να έχει εφαρμοστεί πουθενά.
Ένα ακόμα θέμα που προέκυψε από τον νόμο αυτό είναι η διακίνηση των ζώων σε χώρες του εξωτερικού (κυρίως της Ευρώπης) όπου τα αδέσποτα βάσει νόμου τοποθετούνται σε κυνοκομείο μέχρι να βρεθεί οικογένεια να τα υιοθετήσει. Βέβαια μέχρι τώρα δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για το εάν τελικά συμβαίνει το παραπάνω ή εάν τα ζώα καταδικάζονται σε ευθανασία, χρησιμοποιούνται για πειράματα ή έστω εάν απλά μένουν φυλακισμένα για όλη τους τη ζωή. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι η διακίνηση ζώων χωρίς την παρουσία ιδιοκτήτη, χαρακτηρίζεται ως εμπορική πράξη, ακόμα και αν υπάρχουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Επιπλέον όταν κάθε χρόνο υπάρχει ένα συνεχώς αυξανόμενο παραεμπόριο κατοικίδιων και όταν 7.500 αδέσποτα διακινούνται σε διάφορες χώρες προς υιοθεσία ετησίως, κρίνεται απαραίτητος ο έλεγχος που θα διασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή διαφάνεια της διαδικασίας. Από τη μία το μέγεθος των αριθμών προκαλεί υποψίες για παράνομο pet trafficking, το οποίο αποσκοπεί στην μετατροπή των ζώων σε γούνες και δέρματα για αξεσουάρ όπως τσάντες, ζώνες κλπ, σε χρησιμοποίησή τους ως πειραματόζωα για φάρμακα και καλλυντικά ή τέλος στην καταδίκη τους σε ευθανασία ή ισόβιο εγκλεισμό σε παράνομα καταφύγια. Η υπόθεση λοιπόν είναι πολύ πιο σοβαρή από όσο αρχικά φαινότανε και γι’ αυτό απαιτείται πιο αυστηρή ρύθμιση από την νομοθεσία.
Ωστόσο, δεν θα ήταν πρέπον με βάση τη γνώμη των περισσότερων φιλοζωικών οργανώσεων να καταδικαστεί ο νόμος αυτός, που αποτελεί και την πρώτη ουσιαστική προσπάθεια εκ μέρους του κράτους να αντιμετωπίσει το θέμα αυτό. Απλά, η πρώτη προσπάθεια εφαρμογής με τις ελλείψεις που εντοπίζει, δίνει και το έναυσμα να συζητηθούν και επιπλέον ρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, αρκεί φυσικά οι αρμόδιοι φορείς να ενδιαφερθούν. Αν εγκαταλειφθεί η προσπάθεια αυτή, βάσει της εφαρμογής του νόμου 3107/2003, τότε η χώρα καταδικάζεται να επιστρέψει σε αναχρονιστικές λύσεις, όπως οι φόλες, ο μπόγιας και οι ευθανασίες, πράγμα που δεν θα έκανε κανέναν πολίτη περήφανο για τη χώρα και τη νομοθεσία της, η οποία πρέπει να προστατεύει τις ζωές των ζώων αυτών και όχι να τις αφαιρεί και μάλιστα νόμιμα.
Βέβαια, το θέμα των παράνομων εξαγωγών δεν ήταν πριν την εφαρμογή του νόμου αυτού άγνωστο, ούτε για την κοινή γνώμη, ούτε για τους αρμόδιους φορείς. Ήδη το 2002 είχαν δημοσιευθεί στον ελληνικό Τύπο πολλές καταγγελίες της Ομάδας Πρωτοβουλίας για την Έρευνα Εξαγωγής Αδέσποτων Σκύλων (ΟΠΕΕΑΣ), σύμφωνα με τις οποίες, μεγάλος αριθμός αδέσποτων που διοχετεύεται σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες, καταλήγει να χρησιμοποιείται ως πειραματόζωα ή αξιοποιείται το δέρμα τους για την κατασκευή παιχνιδιών καθώς και στο παραεμπόριο γούνας.

Πρέπει να σταματήσει η εξαγωγή των αδέσποτων στο εξωτερικό;

Ο φόβος αυτών των πιθανοτήτων δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να σταματήσει τις εξαγωγές των ζώων σε χώρες όπου η από χρόνια καλλιεργημένη αγνή ζωοφιλία θα μπορούσε να χαρίσει στους τετράποδους φίλους του ανθρώπου μία καλύτερη ζωή. Αυτό που θα πρέπει να αλλάξει είναι ο νόμος και κυρίως η αυστηρότητα των ποινών που θα πρέπει να κατοχυρώνει για τους παραβάτες, ώστε να ελέγχει αυτούς που διακινούν τα ζώα και να εξασφαλίζει τελικά, ότι τα αυτά καταλήγουν σε ασφαλή χέρια.
Από την άλλη ούτε και όλα τα φιλοζωικά σωματεία φαίνονται να συμφωνούν σχετικά με το αν και το πώς θα πρέπει να γίνεται η διακίνηση των ζώων σε ξένες χώρες και για το εάν τελικά ο νόμος 3170/2003 είναι επαρκής ή όχι (σχετικά με τη διακίνηση).
Σύμφωνα με πολλά σωματεία η διακίνηση των ζώων είναι ασφαλής μόνο όταν τηρούνται οι παρακάτω προϋποθέσεις. Πρώτον η έκδοση πιστοποιητικού υγείας από τις αρμόδιες κτηνιατρικές υπηρεσίες των νομαρχιών, δεύτερον όταν υφίσταται υπεύθυνη δήλωση ότι το ζώο δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για πειραματικούς ή άλλους επιστημονικούς σκοπούς, τρίτον εφόσον υπάρχει το βιβλιάριο υγείας του σκυλιού, τέταρτον όταν υπάρχει το πιστοποιητικό ηλεκτρονικής σήμανσης, πέμπτον όταν υπάρχει το αντίγραφο της υπεύθυνης δήλωσης παραλαβής από το δήμο και έκτον και σημαντικότερον όταν εξασφαλίζεται πάντοτε η ύπαρξη βεβαίωσης του αναγνωρισμένου φιλοζωικού σωματείου της περιοχής για τον προορισμό του ζώου με τα πλήρη στοιχεία του φυσικού προσώπου που θα το υιοθετήσει. Εφόσον γίνονταν σεβαστές οι ρυθμίσεις αυτές, διασφαλίζεται σε μεγάλο βαθμό ότι τα αδέσποτα που αποστέλλονται στο εξωτερικό δεν θα κινδυνέψουν με οποιονδήποτε τρόπο.Βέβαια και αυτή η άποψη δεν ξέφυγε από το κριτικό στόχαστρο τόσο των πολιτών, όσο και των άλλων φιλοζωικών σωματείων, τα οποία υποστηρίζουν ότι ούτε και αυτά τα μέτρα είναι ικανά να διασφαλίσουν την ασφάλεια των ζώων. Για την ακρίβεια καταγγέλλουν ότι ορισμένες Νομαρχιακές Διευθύνσεις Κτηνιατρικής, εκδίδουν βεβαιώσεις χωρίς τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Σε αυτό το σημείο δεν είναι και λίγες οι φορές που πολιτικά πρόσωπα υποστηρίζουν ότι είναι απαραίτητο να τροποποιηθεί η υπουργική απόφαση, ώστε να γίνει πολύ αυστηρότερη και να μην αφήνει περιθώρια για παραβάσεις ,οι οποίες εν τέλει αποτελούν και μεγάλο πυρήνα δυσφήμισης της Ελλάδας στο εξωτερικό.




Ο ρόλος της ενημέρωσης και της φιλοζωικής παιδείας

Αυτό στο οποίο πάντως συμφωνούν όλα τα φιλοζωικά σωματεία, είναι η συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ζώων και η αναθεώρηση του νομοθετικού πλαισίου προστασίας, ώστε να γίνει πολύ αυστηρότερο. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος σύμφωνα με τα μέλη των σωματείων, ώστε να γίνει σεβαστή και κοινά εφαρμόσιμη η προστασία τους. Επιπλέον θα πρέπει οι Δήμοι να τιμωρούνται όταν δεν πληρούν με υπευθυνότητα το έργο τους για την προστασία τόσο των ζώων, όσο και των πολιτών που συχνά κινδυνεύουν από τις επιθέσεις που δέχονται. Το ίδιο ισχύει και για τους ιδιοκτήτες ζώων. Και αυτοί με τη σειρά τους θα πρέπει να υπόκεινται σε σοβαρές κυρώσεις όταν δεν τηρούν το γράμμα του νόμου, σύμφωνα με το οποίο απαγορεύεται να εγκαταλείπουν τα ζώα τους στο δρόμο, πρέπει υποχρεωτικά να τους τοποθετούν τσιπάκι (ηλεκτρονική σήμανση) με τα στοιχεία του ζώου, ενώ παράλληλα πρέπει να φροντίζουν με συνέπεια για τον εμβολιασμό και γενικότερα για τη υγεία του σκύλου τους. Επιπλέον το κράτος θα πρέπει να κατοχυρώσει την λειτουργία ενημερωτικών και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, είτε αυτά τα αναλάβουν οι Δήμοι, είτε λειτουργήσουν απευθείας ως κρατικά προγράμματα. Αν όμως λειτουργήσουν μέσω των Δήμων (όπως ισχύει θεωρητικά μέχρι τώρα) θα πρέπει και πάλι να ελέγχεται το έργο που παράγει προς αυτήν την κατεύθυνση ο εκάστοτε Δήμος και να δέχεται και πάλι κυρώσεις όταν δεν το πραγματοποιεί. Βέβαια θα πρέπει να τονιστεί ότι και το κράτος από τη μεριά του θα πρέπει να παράσχει στους Δήμους την αναγκαία χρηματοδότηση, ώστε η παραγωγή του έργου αυτού να είναι εφικτή. Επιπλέον θα πρέπει να επανδρωθεί ο Δήμος με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, ώστε να μην γίνονται αυθαιρεσίες και λάθη.
Τέλος τα μέλη των φιλοζωικών οργανώσεων τονίζουν ότι το πώς συμπεριφέρονται στα ζώα οι πολίτες ως μονάδες, αλλά και το κράτος, αντιπροσωπεύοντας ολόκληρη τη χώρα, είναι αναμφίβολα δείγμα του πολιτισμού μας. Δεν φτάνει κάποιος να είναι φιλάνθρωπος για να θεωρηθεί μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος, πρέπει παράλληλα να σέβεται και να προστατεύει το περιβάλλον στο οποίο ζει και δραστηριοποιείται και μέρος του περιβάλλοντος αυτού, είναι και τα ζώα, τα οποία έχουν ανάγκη από τη φροντίδα όλων μας. Όλα τα σωματεία δέχονται ότι ο νόμος είναι νόμος και ακόμα και με τις ελλείψεις του πρέπει να γίνεται σεβαστός, όμως και η δραστηριοποίηση των πολιτών δεν παύει να είναι απαραίτητη. Η κοινωνική ευαισθητοποίηση σε θέματα όπως τα περιβαλλοντικά ή και η φιλοζωία, μπορεί να φέρει μεγάλες αλλαγές τόσο στην ελληνική κοινωνία, όσο και στο περιβάλλον, στο οποίο ζούμε και σίγουρα δεν είναι ωραίο να βλέπουμε καθημερινά ζώα να αργοπεθαίνουν αβοήθητα δίπλα μας. Περιβάλλον δεν είναι μόνο τα δάση, τα φυτά, οι λίμνες, οι θάλασσες και τα ποτάμια, είναι και τα ζώα που χρειάζονται την μέριμνα όλων μας. Μπορεί τα φιλοζωικά σωματεία να μην συγκρούονται για την συγκεκριμένη υπόθεση μόνο με τους δήμους και το κράτος, αλλά να έχουν και πολλές διαφορές μεταξύ τους. Αυτό όμως για το οποίο όλα τα σωματεία συμφωνούν μεταξύ τους, είναι το ότι η υγιής φιλοζωία και η συνειδητή και υπεύθυνη ιδιοκτησία κατοικίδιων είναι πάνω από όλα θέμα παιδείας και καλλιέργειας, πράγμα για το ποίο πρέπει να μεριμνήσουν τόσο οι Δήμοι, όσο και το κράτος. Είναι ο μόνος τρόπος που θα μπορέσει σταδιακά να σβήσει από το διεθνές σκηνικό την εικόνα της χώρας που βασανίζει τα ζώα και που τους εξασφαλίζει στην καλύτερη περίπτωση έναν ισόβιο εγκλεισμό ή έναν γρήγορο θάνατο. Η καλλιέργεια και η φιλοζωική παιδεία των μελλοντικών γενιών είναι αυτή που μπορεί να λύσει το πρόβλημα καλύτερα από οποιονδήποτε νόμο, χωρίς αυτό να δικαιολογεί την αδράνεια και την ανευθυνότητα που πολλές φορές μέχρι στιγμής έχουν δείξει οι κατά τόπους υπεύθυνοι.




Πηγές:

Έγγραφο υλικό από υπευθύνους του Δήμου Αλεξανδρουπόλεως, έγγραφο υλικό από το φιλοζωικό σωματείο «ΚΙΒΩΤΟΣ»

• http://www.evonymos.org/greek/viewarticle.asp?id=2980
• http://www.archenoah-kreta.com/
• http://www.tetrapodologein.gr/